Diana Dekker

Haar carrière in de ouderenzorg begon bij zorgcentrum De Baenje, waar ze als stagiaire binnenkwam. Tijdens haar opleiding liep Diana zowel stage in de kraamzorg als in de ouderenzorg. “Vroeger noemden we dat nog bejaardenzorg,” herinnert Diana zich. “Ik dacht destijds dat kraamzorg helemaal mijn ding zou zijn. Ik stelde me voor dat ik de hele dag met baby’s zou knuffelen, maar die roze wolk verdween snel. Het werk bleek toch heel anders te zijn dan ik me had voorgesteld. De ouderenzorg daarentegen verraste me en paste perfect bij me.”

Na haar stage begon Diana als flexwerker bij De Baenje, maar ze maakte al snel zoveel uren dat ze een vaste aanstelling kreeg als verzorgende. “Het werken bij De Baenje beviel ontzettend goed. Er hing altijd zo’n fijne, knusse sfeer. Ik heb een hele tijd als verzorgende gewerkt, later ook als verzorgende IG en EVC-er. Eigenlijk heb ik op alle afdelingen binnen De Baenje gewerkt.”

Door de jaren heen zag Diana de zorgwereld flink veranderen. “Vroeger moesten we zelf langs de huisarts voor de recepten en vervolgens naar de apotheek om de medicatie van de bewoners op te halen,” vertelt Diana. “We hielpen echt overal mee: bij de receptie, in de keuken met het portioneren van maaltijden, en zelfs de was van bewoners tellen hoorde erbij. Dat is nu allemaal niet meer voor te stellen.”

Ondanks de drukte was er binnen de Baenje ook altijd ruimte voor plezier. “We hebben veel lol gehad en gekkigheid uitgehaald, zowel met de bewoners als onderling met collega’s. Iedereen kende elkaar, er was veel saamhorigheid en we genoten samen. Dat gevoel is er nu nog steeds, maar het is wel veranderd. De locatie waar ik nu werk is groter, de afstanden tussen de afdelingen zijn langer, waardoor je automatisch wat minder contact hebt met elkaar. Maar ik heb inmiddels mijn draai binnen Hof van Serviam helemaal gevonden hoor, ik zit hier goed op m’n plek”.

Diana kijkt met warme gevoelens terug op haar tijd bij De Baenje. “Ik hoop dat de knusheid van de oude Baenje terugkomt in de nieuwe Baenje, maar het zal nooit meer precies hetzelfde worden. De Baenje voelde bijna als een soort tweede thuis,” besluit ze met een glimlach.