Chris Verheugd

Het is januari 2022 als de toen 29 jarige Chris opmerkt dat hij bij het ontlasten bloed verliest. Hij gaat langs bij de huisarts en krijgt aambeienzalf mee om het bloeden te verhelpen. Een veelvoorkomend iets, waardoor Chris zich niet direct zorgen maakt. Hij heeft een druk leven, gevuld met school, werk, sociale contacten en hobby’s. Het bloeden stopt echter niet en wordt alsmaar erger. Chris besluit na het afronden van zijn studie terug te gaan naar de huisarts voor verder onderzoek. De diagnose darmkanker wordt gesteld en Chris gaat een turbulente periode tegemoet.

Klachten

Chris: ‘In januari merkte ik voor het eerst op dat ik bloedverlies had. Op dat moment werkte ik in ploegendiensten en was ik net begonnen met afstuderen aan mijn HBO opleiding. Ik kreeg via de huisarts aambeienzalf mee en kon het hiermee een tijdje aankijken. Toen het bloedverlies niet minder werd, besloot ik dat ik na het afronden van mijn studie direct weer naar de huisarts zou gaan. Mijn studie afronden was op dat moment mijn grootste prioriteit. Ik had geen tijd voor ziekenhuisbezoeken.’

Chris weet het nog goed, een week na zijn dertigste verjaardag stond de endoscopie gepland. Met de voor hem georganiseerde surpriseparty nog vers in het geheugen ging hij vol goede moed richting het ziekenhuis.

De diagnose

Chris krijgt de diagnose endeldarmkanker. Waar zijn dierbaren enorm geschrokken zijn, blijft Chris er gelaten onder. Chris heeft de periode na de diagnose als intens ervaren. Chris: ‘Je bent jong en bent bezig met huisje, boompje, beestje. Mijn partner en ik willen graag een kindje, ik was net klaar met mijn studie en we genoten volop van feestjes met vrienden. Het laatste waar je aan denkt is darmkanker.’ Chris en zijn partner gaan in gesprek met MDL-arts, de verpleegkundig specialist MDL oncologie, chirurg, radiotherapeut, stomaverpleegkundige en een klinisch geneticus.

De behandeling

Chris heeft de behandeling als hectisch ervaren door de grote hoeveelheid informatie die op hem af kwam. Chris: ‘Er komt zo veel op je af en hoe goed men je ook probeert te informeren, het is en blijft onwerkelijk en vooral veel informatie. Mijn contactpersoon binnen Zuyderland is Imane Daher (Verpleegkundig specialist MDL oncologie) en ik ben heel blij met haar inzet. Ze is er echt altijd voor me geweest.’

De behandeling van Chris bestaat uit vijf weken gecombineerde behandeling van chemotherapie tabletten en bestralingen. Deze periode is Chris naar eigen zeggen goed doorgekomen. De laatste week van de chemotherapie en de eerste rustweek bleken daarentegen heel zwaar: hij had veel pijn en dit is voor zover mogelijk onderdrukt met morfine. Pijn met zitten, een rare smaak en het verliezen van gevoel in de vingertoppen zijn de bijwerkingen die Chris heeft ervaren tijdens deze periode. Nadat de behandeling gestopt is, verdwenen deze bijwerkingen snel. Op dat moment hoopt Chris nog dat een stoma niet nodig is.

Na een periode rust te hebben genomen, wordt er vlak voor kerst bij Chris een CT-scan en een MRI-scan gemaakt. Dit geeft een optimistisch resultaat: er zijn geen afwijkingen zichtbaar. Een tweede endoscopie moet definitief uitsluitstel geven of een operatie noodzakelijk is of dat een intensief controle traject voldoende is. De uitslag is dat er nog tumorweefsel aanwezig is, waardoor geadviseerd wordt om de gehele dikke darm en endeldarm te verwijderen. Chris heeft namelijk Polyposis, een erfelijke aandoening waarbij heel veel poliepen door de darm aangemaakt worden. Hierbij is de kans groot dat de kanker terugkomt wanneer niet de juiste behandeling wordt ingezet.

De operatie

Chris kijkt overwegend positief terug op de operatie. Hij heeft altijd vertrouwen in de kundigheid van de specialisten ervaren, maar het bleek mentaal zwaar. Chris: ‘Ik vond het heel confronterend toen ik alleen op een kamer kwam te liggen en moest wachten. Dat was eigenlijk het eerste moment waarop ik echt alleen was en geen afleiding kon zoeken. Ik ben toen echt gebroken doordat ik het niet langer kon ontkennen. Ik voelde me eenzaam, angstig, had veel pijn en verdriet. Ik was blij dat ik geopereerd werd, maar wilde eigenlijk helemaal geen stoma. Ik schaamde me, maakte me zorgen om de hygiëne en intimiteit en ik was bang dat ik niet meer kon sporten met een stoma. Een medewerker is bij me komen zitten en heeft me de ruimte gegeven om mijn emoties te delen. Ik was blij toen ik onder narcose kon, toen had ik even rust. Heel tegenstrijdig allemaal.’

Jong en kanker

Het krijgen van kanker op dertigjarige leeftijd heeft voor Chris veel gevolgen gehad. Hij merkt dat zijn conditie flink aangetast is. Chris: ‘Om mezelf afleiding te bezorgen, heb ik met vrienden flink in de tuin gewerkt. Ik merkte dat mijn vrienden veel langer door konden gaan dan ik. Ik baalde dat ik veel eerder moest stoppen en langer moest uitrusten.’ Ook op het gebied van carrière heeft de diagnose invloed: ‘Wanneer je net van school komt, wil je graag jezelf bewijzen en werken aan je carrière. Door de kanker had ik een stuk minder energie en merkte ik dat het niet mogelijk was om hieraan te werken. Mijn werkgever is niets te verwijten: ik ben enorm gesteund en ben hier heel dankbaar voor. Het doet mij pijn dat het ziekzijn me mijn ambities heeft moeten laten parkeren.’

Toch ziet Chris ook iets positiefs in zijn diagnose: ‘Het krijgen van kanker heeft me bewust gemaakt van wat ik echt belangrijk vind en van welke kleine dingen ik echt kan genieten. Zo heb ik in de weken dat ik me goed voelde drie keer per week genoten van een lekker ontbijtje in het winkelcentrum. Ik denk dat ik door het krijgen van kanker mijn prioriteiten in het leven beter ken dan leeftijdsgenoten.’

Lichtpuntje

Chris en zijn vrouw raken na een tweetal miskramen zwanger en verwachten een zoontje. Chris omschrijft de komst van zijn zoontje als de grootste motivatie om door te blijven gaan. Een grote angst van Chris en zijn partner is het mogelijk onvruchtbaar worden door chemo en bestraling, gezien er mogelijk een wens is voor een toekomstig tweede kindje. Chris: ‘Het is een van onze grootste angsten geweest dat ik door de bestraling onvruchtbaar raak, mochten we ooit een tweede kindje willen. Om deze reden heb ik zaadcellen laten invriezen, zodat er in ieder geval nog een mogelijkheid is’.

Positief blijven

Voor Chris is het belangrijk om positief te blijven, ongedacht de situatie. Chris: ‘Ik wil positief blijven en mensen met mijn verhaal helpen. Er zijn goede en slechte dagen, ook als je kanker hebt. Ik heb dagen gehad waarbij ik me moedeloos voelde. Ik heb nooit een vlieg kwaad gedaan en toch overkomt me dit. Hetgeen wat mij geholpen heeft om positief te blijven is me omringen met de mensen die ik lief heb. Mijn partner, vrienden, familie en werk hebben mij enorm gesteund in dit proces. Ik heb ontzettend veel hulp gekregen en het is voor mij prettig dat mensen mij niet anders zijn gaan zien. Ik ben gewoon dezelfde Chris als voor de diagnose kanker. Mensen schrikken nog wel eens als ik een grap maak over mijn diagnose, maar het is voor mij een manier om met de situatie om te gaan.’

Advies

Chris hoopt met het delen van zijn verhaal mensen bewust te maken. Chris: ‘Merk je dat je bloed verliest bij het ontlasten, wacht dan niet en ga naar de huisarts. Ook als de oproep van het bevolkingsonderzoek op de deurmat valt. Ik hoop dat ik door mijn verhaal te delen mensen kan inspireren om in actie te komen als iets niet helemaal lijkt te kloppen.’ 

Voor mensen die de diagnose kanker hebben gekregen heeft Chris ook advies. Chris: ‘Wees niet bang om hulp te vragen. Mensen in je omgeving willen vaak helpen maar weten niet hoe. Vraag een vriend om een dagje op de huisdieren te letten of vraag of die vriendin een wasje voor je wilt draaien. Je mag die hulp echt accepteren. Het heeft ons enorm geholpen.’