Merel van Riemsdijk

‘Ik… Merel, diabetes? Dat kan niet, dat bestaat niet’

Merel Riemsdijk (19) is 15 jaar als ze gediagnosticeerd wordt met diabetes type 1. Merel is voortdurend moe, drinkt veel, plast veel en verliest in korte tijd 20 kg aan lichaamsgewicht. Haar moeder vertrouwt het niet en neemt haar mee naar de huisarts die van mening is dat het door de puberteit komt. Moeder zet door en wil dat haar bloedsuiker (glucose) wordt gecontroleerd. De uitslag is hoog en blijft stijgen. Uiteindelijk wordt Merel met de ambulance naar Zuyderland gebracht waar ze wordt opgenomen.

Merel: ‘Ik was al langere tijd mezelf niet. Ik ben spontaan en vrolijk, maar in die tijd was ik altijd moe, had nergens zin in en was snel geïrriteerd. Ik ben mijn moeder heel erg dankbaar omdat ze bleef aandringen op het prikken van de bloedsuiker. Volgens een specialist in het ziekenhuis had het heel anders kunnen aflopen als de hoge glucose niet was ontdekt. Ik kreeg allerlei infusen en in eerste instantie bleef de glucose stijgen tot meer dan 34 mmol/l. Die waarde ligt bij een gezond mens onder de 9 mmol/l.

Toen ik van de dokter het bericht kreeg dat ik diabetes type 1 had, was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik… Merel, diabetes? Dat kan niet, dat bestaat niet. Ik was erg emotioneel en mijn hele wereld stond op zijn kop. Ik was 15 jaar en stond op het punt om me los te weken van mijn ouders en mijn vleugels uit te slaan. Door de diabetes werd ik terug geworpen in de schoot van mijn vader en moeder. Gelukkig kreeg ik veel steun uit mijn omgeving waardoor ik de knop, na twee jaar, definitief om kon zetten. Het was een lange moeilijke weg, maar nu accepteer ik dat diabetes van mij is, het hoort bij mij. Dat is gewoon zo. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar. Mede dankzij hun steun en alertheid ben ik op dit punt van acceptatie aangekomen.’

Om de drie maanden laat Merel bloed prikken en gaat ze op controle bij de diabetesconsulente van het kinderdiabetesteam. De consulente bespreekt met haar hoe ze zich voelt en of er verbeterpunten zijn. Verder worden de bloeduitslagen, zoals de HBA1c (lange termijn glucose) bekeken. Merel: ‘Vanaf het begin krijg ik een super goede begeleiding van het kinderdiabetesteam. Ik mag alles eten en drinken zolang ik maar insuline spuit. Voor iedere maaltijd bereken ik het aantal koolhydraten dat ik kan eten. Dan meet ik de glucose in bloed, reken de hoeveelheid insuline uit die ik moet spuiten en eet mijn maaltijd. Gelukkig heb ik een FreeStyle Libre. Dit is een sensor die in mijn bovenarm steekt. Via een app op mijn telefoon kan ik op ieder moment van de dag mijn bloedglucose waarde aflezen. Zonder sensor zou ik een aantal keren per dag via een vingerprik, bloed af moeten nemen.’

Vanuit haar opleiding, loopt Merel stage als onderwijsassistent in het speciale onderwijs. ‘Ik weet 100% zeker dat ik later ga werken met deze doelgroep. Mijn broertje Lex heeft het syndroom van Down. Bij die kinderen ligt mijn hart. Lex let heel goed op mij. Wij zijn twee handen op een buik en ik ga voor dit artikel dan ook samen met hem op de foto.