Marlou Rietrae

‘Persoonlijke aandacht is maatwerk, want iedere patiënt is anders’

Marlou Rietrae is bedrijfsjurist en bestuursadviseur bij Zuyderland Medisch Centrum. Ze werkt in een kantoortuin en heeft geen direct patiëntencontact. Marlou is enthousiast en nieuwsgierig en wil graag ervaren hoe het is om op de afdelingen met patiënten te werken. Ze wil de sfeer proeven tussen medewerker en patiënt. Dan doet zich de kans voor om een dag mee te lopen met ic-verpleegkundige Marlène Bergmans. Die kans grijpt Marlou met beide handen aan. Niet lang daarna staat ze om 07.00 uur, in een wit uniform en met knikkende knieën, voor de deuren van de Intensive Care (IC) afdeling.

Marlou: ‘Samen met Marlène loop ik de IC binnen. Ik geef mijn ogen en oren goed de kost. Om mij heen gebeurt van alles. Op de kamers zie ik patiënten in bedden liggen, omringd door allerlei apparatuur. Vandaag ga ik ervaren wat het werk van verpleegkundige inhoudt in de praktijk. Marlène geeft veel uitleg als ze bezig is met de dagelijkse verzorging van de patiënten. Denk hierbij aan het opmaken van bedden, wassen en tandenpoetsen. Ook heb ik ‘geleerd’ hoe je een patiënt omrolt in bed en van kortbij gezien hoe bloed wordt geprikt. Marlène houdt de patiënten en de apparatuur goed in de gaten. Het is prachtig om te zien en te voelen met welke passie de verpleegkundigen hun werk doen. Ze gaan liefdevol om met de patiënten, alsof het hun eigen vader of moeder is. Dit geldt ook voor patiënten die niet bij bewustzijn zijn en aan de beademing liggen. Ik ervaar dit als heel erg respectvol en ik kan me goed voorstellen dat dit geruststellend is voor naasten die hun familielid achter moeten laten op de IC.’

‘De interactie tussen artsen en verpleegkundigen gaat heel erg vloeiend. Vol interesse luister ik iedere keer weer naar hun gesprekken, ofschoon ik 80% van wat ze zeggen niet begrijp omdat het om medische vaktermen gaat. Een ic-patiënt hoort van de arts dat hij terug mag naar de reguliere verpleegafdeling. Marlène en ik begeleiden hem. Onderweg is de sfeer losjes en worden grapjes gemaakt. Als het afscheid aanbreekt, bedankt de patiënt voor alle goede zorgen. Met een handdruk en de belofte dat hij aangeeft als er iets aan de hand is of wanneer hij vragen heeft, verlaten we de kamer.’

‘Om 15.30 uur zit de dienst erop en trek ik mijn burgerkleding weer aan. Mijn hoofd zit zo vol met nieuwe indrukken dat ik hoofdpijn heb. Wat was het bijzonder om dit mee te mogen maken en die speciale sfeer te proeven. Het klopt wat wordt gezegd: kiezen voor een beroep in de zorg is een roeping. Persoonlijke aandacht is maatwerk want iedere patiënt is anders. Belangrijk is om hier oog voor te hebben en dit te accepteren. Een vak om trots op te zijn.’