Sabine Crooijmans

‘Als je iets ernstigs meemaakt, wordt je leven nooit meer hetzelfde als daarvoor’

‘Samen met de patiënt en/of diens familie richt ik me op fundamentele vragen over ziekte en gezondheid, leven en dood’, vertelt de 48-jarige geestelijk verzorger Sabine Crooijmans. ‘Vaak zijn dit vragen waar niemand een antwoord op kan geven, maar die wel bij het leven horen. Waarom moet net ík dat ongeluk krijgen en is mijn been verbrijzeld? Is er een hogere macht die aan de touwtjes trekt? Heeft mijn leven nog wel zin nu mijn man dood is en de kinderen hun eigen levens leiden? Hoe ga ik om met de beperkingen die de ouderdom met zich meebrengt? Bij ieder gesprek dat ik heb, gaat de hamvraag altijd over de zin van het leven: wil ik op deze manier (verder) leven? Hoe kijk ik terug op mijn leven van voor de opname in deze zorginstelling, hoe kijk ik naar het heden en wat ligt er nog voor mij in de toekomst?

Sabine heeft vier jaar als geestelijk verzorger in het Zuyderland MC gewerkt en is sinds januari 2020 geestelijk verzorger binnen de Care. Ze volgde de opleiding tot geestelijk begeleider aan de Universiteit voor Humanistiek (UvH) te Utrecht. Deze opleiding richt zich met name op vragen rondom zingeving, levensbeschouwing en de inrichting van een menswaardige samenleving. Sabine’s hoofdtaak binnen Zuyderland bestaat uit begeleiding van en hulpverlening aan patiënten, bewoners en cliënten en hun familieleden. Samen met haar collega-geestelijk verzorgers, draagt ze ook zorg voor ethische consulten en zorg aan medewerkers in moeilijke tijden.

Sabine: ‘Ik geef géén antwoord op de vragen die ik krijg. Het belangrijkste is écht luisteren en soms dat ik hulp kan bieden in het ordenen van de ‘chaos’ die ontstaat na bijvoorbeeld een ingrijpende gebeurtenis zoals een ongeval, wanneer iemand een slechtnieuwsbericht krijgt of aan een sterfbed. Ik voer vertrouwelijke gesprekken met mensen, maar kan ook hulp en begeleiding bieden op een andere manier, zoals het verzorgen van een ritueel, een herdenking of een viering.’

Net zoals iedereen binnen Zuyderland heeft Sabine een beroepsgeheim. Dat betekent dat zij de informatie die patiënten haar toevertrouwen of die ze hoort als ze aan het werk is, niet mag delen met derden. Omdat ze humanistisch raadsvrouw is, heeft ze ook een ambtsgeheim. Dit kan vergeleken worden met het biechtgeheim van priesters.

Sabine: ‘Ik heb een prachtig beroep en ik doe dit met heel mijn hart. Als ik mensen begeleid, mag ik heel even in de intimiteit van een persoon en vaak ook diens familie stappen. Ik voel me dan heel erg verbonden. Wanneer ik mijn werk heb gedaan, stap ik weer naar achteren. Mensen huilen veel in mijn bijzijn en dat mag er altijd zijn. Het raakt me, maar ik neem het niet mee naar huis. Dit beroep is zo bijzonder, dit is het allermooiste wat ik als mens kan doen.’