prof. dr. R.B.M. Landewé

Mijn eerste schreden in Zuyderland, indertijd de Wever ziekenhuis, zette ik in 1988, toen ik als student geneeskunde voor een stage klinisch wetenschappelijk onderzoek enige tijd aan de afdeling reumatologie verbonden was. Uit die tijd ken ik nog steeds patiënten! Daarna ben ik gepromoveerd in Leiden, opgeleid tot reumatoloog in het ‘De Wever’ ziekenhuis en heb ik carrière gemaakt in het MUMC Maastricht, waar ik in 2008 ben benoemd als hoogleraar reumatologie. In 2011 heb ik het MUMC verlaten voor een academische positie in het prestigieuze Amsterdamse amC. Maar ik ben altijd trouw gebleven aan het Zuyderland, nu al bijna 30 jaar! Op dit moment ben ik voorzitter van de sterk gegroeide vakgroep reumatologie die het vak in de brede zin van het woord bedient.

Mijn specialiteit is toegepast klinisch wetenschappelijk onderzoek: Hoe kunnen we patiënten met chronische (pijn)klachten van het bewegingsapparaat het best bedienen? Wat moeten we doen? Wat moeten we vooral laten? Zijn medicijnen belangrijk, of juist niet, en is de patiënt wellicht meer gebaat bij begeleiding en informatie dan bij operatie en medicatie?  De reumatische ziekte die inhoudelijk mijn meeste belangstelling heeft is axiale spondyloartritis, zeg maar: de ziekte van Bechterew. Maar die komt relatief weinig voor, en ik denk dat onze belangrijkste opdracht is: Het begeleiden van patiënten met chronische klachten van het bewegingsapparaat. Reuma, fibromyalgie, artrose, noem het maar op.

Binnen mijn werk in Zuyderland doe ik ideeën op voor maatschappelijk verantwoord wetenschappelijk onderzoek. Dat is onderzoek ‘dat er toe doet’; onderzoek dat bijdraagt aan de ‘waarde van zorg’ voor patiënten met reumatische problemen en dat tegen acceptabele kosten. Niet alleen in Heerlen/Sittard, niet alleen in Nederland maar (vooral) ook ver daarbuiten. Ik ben van mening dat we spaarzaam moeten omspringen met de (financiële) middelen die we hebben. Vermijd ‘overdiagnosis’ en ‘overtreatment’; draag bij aan ‘equity’, dat betekent ‘toegankelijkheid van zorg’, in Limburg, in Nederland, in de wereld.  Dat is mijn onderzoeksopdracht (vind ik).

Ik koester mijn patiënten in Zuyderland. Ze vormen de basis van wat ik doe. Aan hen ontleen ik mijn onderzoeksvragen, mijn kritische artikelen, mijn columns.